www.pitak.fora.pl :: Przegląd tematu - Zabawa dramatyczna naturalną aktywnością dziecka

sponsor · Wysłany: Nie 9:55, 10 Mar 2013 Temat postu:

Linki do artykułów z muzykodramy (wydaje mi się, że to jest lepszy termin niż dramomuzykoterapia)

* PRZYCZYNY EMOCJONALNYCH ZABURZEŃ U DZIECI
Nie ma pojedynczych czynników generujących nerwicę i autyzm wczesnodziecięcy.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama01

* KLINIKA ZABURZEŃ MOWY U DZIECI NERWICOWYCH I AUTYSTYCZNYCH
Literatura dotycząca zaburzeń nerwicowych jest bardzo obszerna. Pomimo licznych opracowań nie ustalono jednak jednolitej terminologii określającej poszczególne rodzaje tych zaburzeń.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama02

* MUZYKODRAMA dla dzieci NERWICOWYCH i AUTYSTYCZNYCH
Rozpoczynając pracę z dzieckiem nerwicowym lub autystycznym musimy brać pod uwagę fakt, że nie zgłosiło się ono do terapeuty dobrowolnie.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama03

* MUZYKODRAMA DLA DZIECI (oddech - skupienie - pamięć - wyobraźnia)
Szczególnie przydatne są to ćwiczenia w sytuacjach dzieci astmatycznych, oddychających ustami i nerwicowych.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama04

* MUZYKODRAMA DLA DZIECI (Jacobson, Schultz, Wintrebert)
Jedną z metod zmierzających do zmniejszenia napięcia emocjonalnego u dzieci jest relaksacja mięśniowa. Opiera się ona założeniu, że ciało i umysł tworzą niepodzielną całość.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama05

* MUZYKODRAMA DLA DZIECI (ruch - działanie - kontakt)
Pierwszym zadaniem terapeuty jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Dokonanie tego wymaga bezgranicznej cierpliwości oraz zdolności do wyobrażania sobie sytuacji dziecka zaburzonego emocjonalnie.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama06

* MUZYKODRAMA W TERAPII RODZICÓW
Przy podejmowaniu terapii rodziców dziecka należy liczyć się z ich strony z różnymi rodzajami motywacji decydującymi o zgłoszeniu się z dzieckiem do terapeuty. Matki czasami traktują go jako narzędzie kary dla dziecka.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama07

* TERAZ NIE BOIMY SIĘ MÓWIĆ
Poniżej przedstawiamy konspekt powykonawczy terapii psychologiczno-logopedycznej, a następnie fragmenty wypowiedzi uczestników turnusu rehabilitacyjnego.
>>> więcej
http://www.logos.pomorze.pl/muzykodrama08.

..

senior · Wysłany: Sob 13:18, 16 Lip 2011 Temat postu:

ARTOS - OŚRODEK LOGOTERAPII i TRENINGU OSOBOWOŚCI

logopeda dyplomowany , psychoterapeuta mgr Władysław Pitak.
http://www.logos.dt.pl/pitak
Rejestracja telefoniczna : 94-340-60-06
Godziny przyjęć uzgadniane są z pacjentami

MI · Wysłany: Wto 10:12, 16 Gru 2008 Temat postu:

R. Miller 22) rozróżnia trzy rodzaje takich zabaw w okresie wczesnego dzieciństwa :

1.Zabawy iluzyjne, w których dzieci grają jakąś wymyśloną przez siebie rolę i użytkują przy tym zabawki lub przedmioty. Są to zabawy w mamę, w nauczyciela, w strażaka itp.
2.Zabawy zbiorowe,w czasie których dzieci planują pewien przebieg zdarzeń dzieląc się rolami i przedstawiając pewną akcję. Dzieci bawią w dom, szkołę szpital, pożar lub w wojnę.
3.Przebieranki, w którym uczestniczy już publiczność, którą się rozwesela lub straszy.

Według R. Miller, teatr wieku szkolnego powinien być kontynuacją tych "teatralnych" zabaw dziecięcych. Powinien dawać właściwe ujście potrzebie zabawy i przyczyniać się do stopniowego rozwoju aktywności i ekspresji, którą obserwujemy w zabawach dzieci, a która nie powinna zanikać w okresie dojrzewania i dojrzałości, ale tylko przybierać inny charakter.

J.Dorman 23), w pracy "Zabawa dzieci w teatr", opisując doświadczenia związane z poszukiwaniem dróg teatralnych dla dzieci wymienia wiele interesujących przykładów zastępowania tradycyjnego odrabiania zadań - dramatyzacją, improwizacją opartą na tekstach z geografii, historii , polskiego. Transmisja, jaka powstała między zabawą a szkołą - to właśnie ta koncepcja, która stała się istotnym przyczynkiem do dalszej pracy wychowawczej Dormana. Celem jego pracy stały się próby. Przedstawienia były tylko pretekstem do realizacji określonego zamiaru. Teatr ten nazwał Dorman "teatrem wyżywania się", a więc teatrem ekspresji. Działalność tego teatru polegała przede wszystkim na spontanicznym przedstawianiu aktualnych, wziętych z życia wydarzeń; na odgrywaniu improwizowanych scen opartych na zabawach podwórkowych i sytuacji zaczerpniętych z literatury dziecięcej.

S. Szuman, wizytując teatr ekspresji Dormana, zapisał te słowa: "... teoretyczny punkt wyjścia, który traktuje teatr dziecięcy w szkole powszechnej, jako formę przejściową między zabawą iluzyjną, a nadbudowującymi się na tym wyżyciu formami teatru szkolnego, uważam za bardzo trafny. Realizacja teatru zabawy przez dzieci w tej formie, jaką miałem sposobność oglądać również mnie przekonuje, jako, że chodzi w tym nie o efekt dla widza lecz o przeżycia i osiągnięcia dzieci, dające im swoisty, a ważny teren rozwojowych możliwości. Teatr w tej formie może skutecznie przeciwdziałać jednostronnej racjonalizacji szkolnego systemu wychowawczego i społecznie dobrze wychowywać..." 24)

sert · Wysłany: Wto 10:12, 16 Gru 2008 Temat postu:

Zwykłe chodzenie, marsze, pochody, kłanianie się w zabawie dramatycznej uteatralniają się. Chodzenie przestaje być zwykłą czynnością, staje się magią, obrzędem, nadzieją spełnienia.

Zabawa w teatr kryje w sobie równocześnie dystans do tego, co dziecko otacza, wyrażany w symbolicznym kreowaniu rzeczywistości : ławka staje się karetą, patyk - koniem. Tego konia - zabawkę, dziecko wymyśli samo. Pomoże mu w tym wyobraźnia, ona sprawi, że "na razie" dziecko nie potrzebuje żywego konia, zastąpi go patyk.

Dramatyzacja staje się więc także swoistym wyprzedzeniem udziału w świecie dorosłych: dziecko staje się mamą, nauczycielem, lekarzem - kimś dorosłym. Tu dochodzimy do zagadnienia kreowania ról w zabawie , do zabawy w role.

ERka

Zabawa dramatyczna naturalną aktywnością dziecka

Potocznie dramatyzacja określana jest jako forma zabawy polegająca na odtwarzaniu tego, co się dzieje lub działo. Językoznawcy nazywają dramatyzacją, nadanie pomysłowi literackiemu formy dramatu, przystosowanie utworu do wystawienia na scenie.

L.Chancerel 19) i inni autorzy zajmujący się tym zagadnieniem w odniesieniu do teatru dziecięcego nazywają dramatyzacją wyrażanie uczuć i przeżyć poprzez wydarzenia, działania i wypowiedzi na scenie, w kontakcie z drugim człowiekiem. Chancerel używa także nazwy "gry", "zabawy dramatyczne", B.Way 20) - "ekspresja dramatyczna". Według niego należy odróżnić ekspresję dramatyczną od ekspresji teatralnej. Pierwsza służy doświadczeniu jej uczestników bez funkcji kontaktu z publicznością, druga? polega na komunikacji między aktorem i widzem. Teatr może osiągnąć niewielu, dramatyzacja jest osiągalna dla większości.

Wymienieni autorzy odrzucają więc wszelkie próby naśladowania teatru profesjonalnego i ukazują źródła teatru dziecięcego we właściwej dzieciom aktywności twórczej: w grach i zabawach.

Co na ten temat mówią polscy badacze?

J. Dorman 21) uważa,że dziecko nie czuje się podczas zabawy aktorem; zabawa jest zawsze jedynie naturalnym, a często spontanicznym wyrażaniem uczuć, aczkolwiek dziecko z całą powagą i skupieniem ustala normy zabawy dramatycznej i chętnie się im podporządkowuje. Jakiekolwiek naruszenie tych norm przez któregoś z uczestników zabawy grozi wykluczeniem z niej. Dotyczy to także dzieci przyglądających się zabawie; nie są one widzami lecz współtwórcami i w każdej chwili mogą się do niej włączyć. Dramatyzacja zawiera w sobie działanie i tekst, ale działanie, które wypełnia układ zabawy jest niezmienne, posiada swój własny schemat.. Natomiast tekst, który należy do układu, ulega ciągłym zmianom na skutek okoliczności, w jakich toczy się konkretna zabawa.